Vier schrijvers en één muzikante. Enfin, vijf schrijvers, want de muzikante schrijft haar eigen teksten. Of eerder: twee schrijvers en drie muzikanten, want twee van de vier schrijvers musiceren ook, los van de echte muzikante. Of zeg ik gewoon drie vrouwen en twee mannen. Ook al heeft één van de mannen eerder een vrouwennaam –Bouke? Toch?- maar daar gaan we niet moeilijk over doen. Dingen benoemen blijft een heikele bezigheid. Mensen al helemaal.
Een vijf-koppig team dat onder regie van nog een andere schrijver een avond bracht van zelfgeschreven onzin en absurditeit, onder het thema 'Wat heeft het voor zin dat ze namen hebben als ze er toch niet op reageren?'.
De eerste Voorleesbuhne dus, de Première. Voor de gelegenheid in de huiskamer van nummer 265; en niet 256 zoals verkeerdelijk op de uitnodiging stond. Dergelijke dingen zijn geen foutjes maar truckjes om onmiddellijk het ijs te breken tussen onbekenden en om in één beweging mee de dyslectische medemens een hart onder de riem te steken. Ook zij konden op die manier het juiste huis vinden.
Dus een volle huiskamer. Een volle witte huiskamer. Een volle witte ruime huiskamer waar het broeierig warm was en waar de woorden gulzig ontvangen werden. Soms té gulzig. Of is lachen om trieste zaken geen kwestie van slechte smaak maar eerder een 'in de flow zitten'?
Tenenkrullend. En neem dat alvast letterlijk. Het was warm dus er was veel bloot dat over de plankenvloer schoof. Van de compleet naakte voeten van Bernhard, de sloffers van Eva, waar ze desondanks uiterts elegant op stond te wiegen, tot de ingesnoerde tenen van Lien en de ranke enkels van Bertine. Bouke deed niet mee aan zoveel bloot. Ik verdacht hem zelfs van wollen sokken in zijn schoenen. Hoe het komt dat het voetenwerk zoveel indruk op me heeft gemaakt, vraagt u? Ik zat er zo goed als bovenop, verkrampt uitgezakt en verzonken in de diepe lage zetel op de eerste rij. Een huiskamer is zelden dieper dan tien meter. Toch de huiskamers waar ik over de vloer kom. Dus, of ik keek omhoog recht in de neusgaten van het schrijversvolk of ik richtte mijn ogen ten gronde. U zou dezelfde keuze hebben gemaakt...
Zal ik het dan ook nog even hebben over de teksten die gebracht werden? Doen we dat snel? De onbemande vrouw en het ei zonder haar. Wies en Lot en Jonas. Brabantia en raamlectuur. Kraantjeswater en moeilijke woorden. De dingen die we niet hebben dus niet hoeven te benoemen en de volledige cast van honderd Jaar Eenzaamheid. Voilà.
Woorden werden gul de lucht in gegooid. Alle letters van het alfabet werden gebruikt en duidelijk uitgesproken. Hoewel ik niet honderd % zeker ben van de Q en de X. Mogelijks werden die over het hoofd gezien.
We onthouden: Eva en de strijd met de buurvrouw Lot. De renovatie van de façade van de daklozenwoning. Boukes onverschilligheid over de dood van Jonas. Of was het Matthias? Liens obsessie met orde en netheid en haar onvoorwaardelijke liefde voor Brabantia en moeilijke woorden. En Bernhard tout court. Absurditeit in al zijn facetten.
Laat ik verder nog meegeven dat het geluid dat uit een blauwe gitaar komt niet noodzakelijk beter is dan dat van een anders gekleurde gitaar. Maar dat het eerder een kwestie is van goed en zorgvuldig vingerwerk. Less is more, hoewel die vlieger niet altijd op gaat. De liedjesteksten waren bedrieglijk eenvoudig en het publiek smolt voor het Utrechts van Bertine. Hoewel we niet zeker wisten of dit wel Utrechts was. In elk geval was het sappiger dan ons Vlaams koeterwaals en het publiek viel als één blok voor zoveel meligheid.
Of waren ze gewoon braaf en meegaand? 'Meezittend' zoals Bernhard ons naar het hoofd slingerde, 'nooit een doorbraak forcerend'. Bijna beschuldigend leek het. Het publiek zat er niet mee en lachte zichzelf hartelijk uit. En Bernhard zag dat het goed was.
Kortom, een mooie rijke avond. Of hoe je met zesentwintig letters –het al of niet ontbreken van de Q en de X even achterwege gelaten- hoe je dus met zesentwintig letters zoveel teweeg kan brengen.
En gezien de combinatiemogelijkheden met al die letters eindeloos is, zit er zeker een tweede voorleesbühne aan te komen. Wat hoe wanneer is nog niet duidelijk. Maar daar houden wij ons niet mee bezig, tenslotte zijn dat details.
